تاریخچه و مراحل تولید پتو در ایران و جهان
صنعت نساجی در ایران :تولیدات نساجی در ایران به ده هزارسال پیش از میلاد بر می گردد و بسیاری از محصولات بافندگان ایرانی از گذشته تا به امروز به عنوان بهترین ها مورد تمجید قرار گرفته اند. اولین کارخانه های سبک اروپا در سال ۱۸۵۰ در ایران تاسیس شدند و از جمله اولین سازمان ها و موسستاتی در کشور بودند که از تکنولوژی مدرن استفاده کردند، اگرچه در این دوره زمانی از قرن ۱۹، بسیاری از صنایع نساجی داخلی ایران در ابتدا به آرامی و سپس به سرعت از دور خارج شدند، با این وجود قادر به رقابت با صنعت کم ارزش هند و اروپا بودند. ( بویژه انگلیس و روسیه ).کارخانه های ابتدایی ، از حمایت دولت به دلیل عهدنامه ترکمانچای بهره مند بودند. محصولات نساجی نقش مهمی را در اقتصاد ایرانیان ایفا کردند. با این وجود همچنان صنایع و تولیدات بومی یا روستایی علی رغم رشد سریع کارخانه های جدید در دهه ی ۱۹۳۰ جایگاه خود را داشتند.در سال ۱۹۲۳، کارخانه امین الضراب بازگشایی شد ، این در حالی بود که کارخانه نساجی وطن در اصفهان کار خود را آغاز کرد. بین سالهای ۱۹۳۱ تا ۱۹۳۸ ، حداقل ۲۱ کارخانه نساجی در مقیاس بزرگ بوسیله دولت و سرمایه های خصوصی تامین بودجه شدند. مرکز صنعت نساجی ایران ، اصفهان با ۸ ماشین و ۵۳۷۲ کارگر بود و پیرو آن یزد با دو ماشین و ۱۰۷۴ کارگر و کرمان با ۶۹۶ کارگر و یک ماشین بود. در سال ۱۹۴۹ بیش از ۵۵٪ محصول داخلی نساجی با دست تهیه می شد و تنها ۴۰٪ از تقاضای ملی را تامین می کرد. بدست آوردن سود بیشتر ، محرکی برای تاسیس موسسات جدید نساجی بود. دولت سعی در ساخت و ساز داشت و تعداد موسسات بین سالهای ۵۶ تا ۵۷و ۵۹ تا ۶۰ از ۱۳ به ۵۲ با بیش از دو برابر نیروی کاری افزایش یافت.پس از انقلاب اسلامی و ملی شدن بسیاری از بخشهای صنعتی، سرمایه گذاری ها به دلیل عدم رضایت به این کار ، نا کافی بودند. همچنین دولت معتقد بود که ظرفیت های موجود برای پاسخ به تقاضای داخلی کافی می باشد. بین سال های ۸۰ تا ۹۳ ظر فیت ها افزایش یافتند. صنعت کاملا به ماشین ها و تکنولوژی وارداتی ،با توجه به محدودیت های ارز خارجی ، وابسته بود. صنعت نساجی ایران شامل شرکت های فعال در ریسندگی-بافندگی ، بافندگی-رنگرزی و چاپ می باشد و متشکل از موسساتی است که نخ را از الیاف طبیعی و مصنوعی برای تولید انواع پارچه های بافته شده و کشبافت تهیه می کند. پتو ها بدلیل ضخامت از ملافه ها متمایز هستند. حتی نازکترین پتو از سنگین ترین ملافه ضخیم تر است. آنها عمدتا برای گرما و راحتی استفاده می شوند ، درحالیکه ملافه ها برای بهداشت ، راحتی و زیبایی کار استفاده می شوند. پتوها در صنعت از پشم تولید می شوند، به دلیل اینکه پشم گرمتر، شکیل تر و مقاوم تر در برابر آتش می باشد، درحالیکه ملافه ها از کتان ، ابریشم و یا پنبه تولید می شوند که کمتر پوست را تحریک می کنند. این روزها غالبا الیاف مصنوعی برای تولید هر دو نوع ( پتو و ملافه ) استفاده می شود. در بسیاری از انواع پتو ها از موادی مانند پشم استفاده می شود زیراکه آنها ضخیم تر و مناسبتر می باشند با این وجود کتان نیز می تواند برای پتو های نازکنر استفاده شود. پتو های پشمی گرمتر هستند و نیز نسبتا آهسته تر در مقایسه با کتان می سوزند.رایج ترین نوع پتو ها، پتو های بافته شده از الیاف اکریلیک ، پلی استر ، پنبه یا کتان و پشم می باشند. پتوها یی با ساختار و مواد اولیه عجیب و غریب نیز تولید می شوند ، مانند بافت افغان یا پوشش ابریشمی.علاوه بر اصطلاح پتو از سایر کلمات به جای این واژه نیز استفاده می شود مانند : راحتی، لحاف، روانداز ... که همه آن ها کاربردی یکسان دارند. پتو کاربرد نظامی نیز دارد و در ارتش استفاده می شود. ارتش بزرگترین مصرف کننده پتو های پشمی می باشد. پتو های نظامی، متمایل به خاکستری تیره با بالاترین ضخامت ( معمولا بیش ار ۲۰ میکرون ) می باشند.پتو می تواند جنبه مصرفی به عنوان زیرانداز در پیک نیک نیز داشته باشد. که از پتوهایی با کیفیت پایین برای چنین مصارفی استفاده می شود.این مقاله صرفا برای افزایش دانش شما عزیزان نسبت به محصولات تولیدی ما ، برای خریدی با اطمینان بیشتر می باشد
